Er stapt een blond meisje binnen van een jaar of acht, aan de hand van een grote man. De man heeft een leren hoed op, modderige laarzen aan en zo’n jas die mensen dragen die veel buiten werken. Hij kijkt de volle wachtkamer rond en bromt iets. Wij groeten terug.
Een dame tegenover mij schuift een plekje op zodat er twee stoelen naast elkaar vrij komen. Het meisje en de man gaan zitten. Zij kruipt dicht tegen hem aan en legt haar hoofd en arm op zijn stugge jas, ter hoogte van zijn buik. Hij slaat zijn beide armen om haar heen en staart somber voor zich uit.
De dame die een stoel was opgeschoven, glimlacht. “Ach meisje toch”, zegt ze, “ben je zo bang? De tandarts is héél lief, hoor.”
“Dat is ie helemaal niet”, zegt de man nors.
“Ík ben niet bang”, antwoordt het meisje, “mijn pápa is.”
(Afbeelding van Ulrike Leone via Pixabay)