Vanochtend werd ik wakker met een vaag keelpijntje dat in de loop van de dag toenam. Inmiddels jengst er een pijnscheut door mijn linkeroor, telkens als ik slik. En omdat ik zo’n drie thermoskannen thee drink op een dag, slik ik nogal wat. Bij elke slok trek ik mijn schouders een beetje op. Ik doe dat niet expres, het gaat vanzelf. Net als dat je automatisch je ogen dichtknijpt als je niest. Probeer maar eens te niezen met je ogen open: lukt je niet. Nee, probeer ook maar niet. Straks schieten je ogen er nog uit.
Door de keelpijn en aanverwante ongemakjes voel ik me wat lamlendig. Desalniettemin ben ik gewoon aan het werk. Al was het alleen maar omdat mijn moeder vroeger altijd zei: “Als je kunt eten, dan kun je ook naar school.” En moeders hebben gelijk. Ook al wonen ze 150 kilometer verderop.