“Twee zakken brekerzand.”
“Zal ik u helpen met inladen,” vraagt de jongen achter de kassa.
“Nee, dat hoeft niet”, zegt Man.
“Ai, confronterend”, zeg ik als we weer buiten staan.
“Wat?”
“Winkelpersoneel dat spontaan aanbiedt om je boodschappen te dragen. Dan ben je officieel oud en hulpbehoevend.”
“Zo voel ik me helemaal niet, hoor”, zegt Man (56) terwijl hij demonstratief een 25 kilozak zand naar de auto tilt.
“Nee, maar je bént het wel. Volgens die jongen.”
In de auto naar huis denk ik terug aan toen ik eind twintig was en me ineens pijnlijk bewust werd van mijn leeftijd. Ik interviewde een groep derdejaars studenten die mij, tot mijn grote ontsteltenis, aanspraken met ‘mevrouw’. Ik wilde roepen: nee, nee, ik ben geen mevrouw, ik ben een van jullie!
Gelukkig besefte ik net op tijd hoe sneu dat zou zijn. Dan maar liever oud.
