De ruimte die we binnengaan, staat vol koude rook. Niet gevaarlijk, maar wel echt genoeg. Met brandweerjassen aan, helmen op, een ademluchttoestel op de rug en een ademluchtmasker waar we doorheen hijgen als Darth Vader, lijken wij ook best echt.
Ik mag voorop en moet mijn collega’s hardop waarschuwen voor obstakels. Die taak neem ik uiterst serieus. Tastend ga ik langs de muren: ‘Tafel recht voor je. Links een buis!’
Mijn voet stoot tegen iets zwaars dat op de grond ligt. Het voelt aan als een stuk opgerolde vloerbedekking. Ik bedenk me geen moment. ‘Pas op, een rol tapijt’, roep ik achterom. Niet voor één gat te vangen, stap ik over het ding heen.
Even later doemt een van mijn collega’s op uit de rook met, wat lijkt, een rol tapijt over haar schouder. Het is een oefenpop. De rest feliciteert haar met de redding van het slachtoffer.
