Ik eindig als derde bij een hardloopwedstrijd, achter een dame met benen als van een impala en een frisse, jonge meid. Was ik een man geweest, dan had ik mijn sterke tegenstanders als excuus aangevoerd voor het feit dat ik ‘slechts’ derde werd. Als vrouw ben ik echter geprogrammeerd om me te verontschuldigen voor mijn plek in de spotlights: er waren niet zoveel deelnemers; vorig jaar liep de top drie sneller; als mijn atletiekende buurmeisjes hadden meegedaan, was ik kansloos geweest.
Tijdens de prijsuitreiking buigt de winnares zich naar me toe. ‘Mooie route hè’, zegt ze warm. Het grootste deel van de wedstrijd liep ik met mijn tong op mijn schoenen terwijl zij blijkbaar energie over had om te genieten van de omgeving. Ik besef dat ik, door mezelf zo naar beneden te halen, ook háár prestatie bagatelliseer. En van al deze vrouwen.
‘Heel mooi.’ Ik glimlach en meen het.
